de spits Veronica

Aan boord, maar nog steeds niet varen. Yvan heeft de papieren naar de rechtbank in Lille gebracht en nu moet het schip uit Frankrijk worden uitgeschreven en dat kan nog wel even duren. Er is gelukkig meer dan genoeg te doen, we maken de boel nog eens extra schoon en ruimen alles op en in. Na een paar dagen zijn zowaar de meeste verhuisdozen leeg. Heel langzaam aan wordt het beetje bij beetje ons schip.   Het is vreemd, toen we 30 jaar geleden de eerste Veronica kochten moesten we ook lang wachten voordat we ermee konden gaan varen, toen omdat de vorige eigenaar nog niet in zijn huis aan de wal terecht kon. Maar toen voeren we dan ook zodra we aan boord kwamen, we hadden nauwelijks de tijd genomen om het schip een beetje te leren kennen. Dat is nu anders. We kunnen op ons gemak alle hoekjes en gaatjes doorsnuffelen en alles alvast een beetje naar onze hand zetten. Want je ziet hier aan het Canal du Nord wel iedereen voorbij varen, heel gezellig en de reacties van

Het lijkt wel of er nu een miljoen dingen moeten worden geregeld. En we kunnen nu ook naar de notaris in Sliedrecht, voor nog meer handtekeningen. Een hele boel te doen, maar helaas kan alles niet tegelijkertijd of in één keer. We bellen en mailen veel, maar we wachten vooral erg veel, gewoon omdat we afhankelijk zijn van de acties van iemand anders. Dag na dag wordt week na week. Het is gelukkig erg goed weer en soms gaan we naar het strand, even proberen om 'niks' te doen. Het kan erger.   Toch begint het dagelijkse wandelingetje na het eten alweer een gewoonte te worden en roesten we heel langzaam aan beetje bij beetje vaster en vaster. We zouden graag een volgende stap willen zetten, maar dat kunnen we zelf jammer genoeg niet in gang zetten, we zijn afhankelijk van anderen. Dan horen we van Yvan (de oude eigenaar) dat hij van plan is te gaan verhuizen, van het schip naar een huis aan de wal. We vragen of hij er bezwaar tegen heeft dat wij direct hetzel